En février 2020, nos camarades du Parti Communiste Maoiste ont répondu aux questions du journal turc Yeni Demokrasi Gazetesi (le Journal de la Nouvelle Démocratie en turc). Nous publions ici la version française et turque de cette interview sortie sur le site de nos camarades le 6 mars 2020.
Version en français :
- Comment se présente votre organisation ? Comment militez-vous parmi le peuple ? Quels sont vos principales stratégiques et tactiques?
Le Parti Communiste maoïste (Etat français) a eu son premier congrès en novembre 2015 et a été créé en janvier 2016. La fondation du Parti est le fruit d’un processus d’unification au sein du Bloc Rouge (unification des maoïstes).
Depuis ce processus d’unification, nos militants organisent les masses sur des sujets spécifiques. Ils font l’enquête puis mènent l’action violente si possible contre les ennemis du peuple. Nous militons dans un quartier spécifique et sur une localité précise, avec les militants du Front.
Notre Parti est également présent dans les manifestations de masse, principalement pour la propagande et l’agitation mais également en première ligne des affrontements.
Notre Parti est à l’initative d’un Front Uni depuis 2018, orienté d’abord autour des jeunes prolétaires, des femmes prolétaires et du prolétariat, en particulier la classe ouvrière. D’autres organisations, comme sur le secteur des luttes LGBTI, existent. Les militants du Parti dans le Front mettent en place la ligne de masse dans un lieu précis, y font de la propagande, organisent les masses quand c’est possible sur des sujets précis, diffusent notre journal, participent aux luttes populaires etc.
Notre Parti participe également aux initiatives anti-répression à travers ces militants. Il tente de faire du travail anti répression un enjeu du travail de masse, alors que toute la gauche « révolutionnaire » anarchiste, trotskyste ou révisionniste, en fait un enjeu technique ou il suffit de connaître les lois et diffuser des connaissances, et un enjeu de récolte de fonds. Notre Parti, au sein du Front Uni, tente de faire émerger l’ossature d’un Secours Rouge dédié au travail de masse et à l’action partisane contre la répression.
- Depuis plus d’un an en France, il y a des mobilisations régulières comme les gilets jaunes ou actuellement comme les grèves [en janvier-février NDLR]. Est-ce que vous pensez que ce qui se passe en France, c’est un processus unique ? Comment analysez-vous la conjoncture politique depuis les gilets jaunes ?
Depuis plus de 20 ans, les gouvernements successifs attaquent violemment les masses et tentent de restructurer l’appareil productif mais se heurtent aux structures syndicales révisionnistes. Mais par leurs postures défensives, les défaites successives, celles-ci s’effritent et sont de moins en moins puissantes.
Tenant compte de ça, les gouvernements de François Hollande puis d’Emmanuel Macron ont décidé d’attaquer plus fortement encore les masses et de briser les bastions des syndicats. L’affaiblissement des structures de cogestion a détruit l’organisation du prolétariat mais a permis l’émergence de fractions prolétariennes désorganisées, comme les Gilets Jaunes. Contre l’affaiblissement permanent de leur niveau de vie et l’aliénation croissante, l’atomisation capitaliste de toute la vie sociale, les masses populaires ont violemment riposté, paralysant en partie le commerce et allant attaquer l’ennemi chez lui.
En novembre, les prolétaires, notamment les prolétaires ruraux, ont décidé de paralyser le pays sans passer par la grève. Loin de toute forme de mobilisation politique, ils n’avaient pas prévu la violence de la répression. Ils ont donc quitté les points de blocage pour aller dans les grandes villes « aller chercher l’ennemi directement chez lui », « aller casser chez les bourgeois ». Cela a donné les scènes insurrectionnelles de décembre 2018. Début 2019, le niveau de conscience s’est élevé, balayant définitivement les thèses d’un mouvement raciste et interclassiste, permettant à une fraction du prolétariat immigré de rejoindre les gilets jaunes. Jusqu’en mars, la situation est restée explosive mais petit à petit l’Etat a repris le contrôle, profitant de la haine unanime des politiciens bourgeois pour la violence révolutionnaire, et de la peur provoquée par la répression et la fatigue chez les masses.
La colère accumulée n’est pas parvenue à exploser malgré l’importante grève du 5 décembre 2019. Certaines fractions du prolétariat mènent, isolés, des grèves très dures, comme les cheminots de la RATP et de la SNCF, les ouvriers des ports et des centrales électriques. Ils sont issus de franges du prolétariat fortement encadrés par le syndicat CGT ou d’autres syndicats.
Mais de nombreuses autres franges du prolétariat se mettent en mouvement et cherchent à s’organiser de manière directe dans l’entreprise, comme dans le commerce ou le bâtiment. Le mouvement des gilets jaunes s’est conjugué à celui des syndicats, les bases fusionnant de plus en plus et remettant en question le système dans son ensemble et pas simplement la réforme des retraites. Les grèves et manifestations visent la politique du gouvernement dans son ensemble et la vie quotidienne sous le capitalisme au stade impérialiste.
Dans ce cadre, notre Parti doit organiser les fractions les plus offensives : la jeunesse la plus activiste et la plus déterminée par exemple, afin de former des cadres communistes, c’est-à-dire maoïstes, capables de mener les masses loin des impasses stratégiques. Nous avons également pour rôle d’organiser la lutte contre la répression.
Pour ce faire nous organisons le travail quotidien de propagande et d’agitation dans les quartiers populaires et le mouvement de masse. Nous montrons notre dévouement en tentant de l’élever à un plus haut niveau d’organisation et d’antagonisme sans fractionnisme. Nous tentons de montrer l’intérêt de l’organisation à un plus haut degré, au sein du Front Uni, en montrant que dès les balbutiements de notre mouvement, nous démultiplions nos capacités, affrontons les flics, soutenons les camarades ciblés par la justice, créons une contreculture, développons la camaraderie.
- Qu’est-ce que vous pensez de la position actuelle de l’impérialisme français ? Il se renforce dans le champ impérialiste ?
L’impérialisme français est une des plus vieilles puissances impérialistes du monde. Il s’est développé au moment même où la nouvelle époque, celle de l’impérialisme, devenait réalité : il en est un des fondateurs. Sa domination coloniale était déjà une des plus importantes du monde à ce moment-là. Evidemment, la situation a changé : la position relative de l’impérialisme français face à ses concurrents au XXème siècle a évolué avec le passage de nombreuses colonies, notamment en Afrique, au rang de semi-colonies, la supposée « décolonisation ». Rappelons tout de même que l’Etat français continue d’être un Etat colonial encore en 2020.
Mais il serait faux de penser que l’impérialisme français est faible pour autant : dans ces semi-colonies apparemment indépendantes, l’Etat français est le principal faiseur de loi : il contrôle le capitalisme local à travers son capital financier régulièrement en filiation directe avec la période coloniale. Ce sont les monopoles français : Orange, Total, Renault, Vinci, Areva… qui dictent le chemin de pays opprimés tout entiers par leur domination impérialiste.
Prenons un exemple. Au Burkina Faso, un des principaux biens exportés est le coton : le pays en est le premier exportateur africain. Les principales firmes du coton, comme la Société Burkinabè des Fibres Textiles (SOFITEX) ou la Société Cotonnière du Gourma (SOCOMA) sont détenues principalement par le capital français du Groupe Geocoton Advens, tout droit issu de l’Union cotonnière de l’empire français, gigantesque conglomérat impérialiste et colonial. Mais le coton n’est pas le seul secteur à connaître ce monopole ! Prenons les transports : la ligne de transport ferroviaire internationale du pays, qui relie Ouagadougou à Abidjan, a été créée en tant que projet colonial et est aujourd’hui administrée par la SITARAIL, filiale du groupe Bolloré. Enfin, pour montrer que l’impérialisme français est dominant jusque dans les plus petites marchandises, voyons le cas de la bière. Au Burkina Faso, la bière, c’est le Groupe Castel (Brakina, Castel Beer, Sobbra…), un autre groupe français. 80% des marchés de Castel se font en Afrique, où il profite des privatisations et avance son agenda impérialiste, comme le prouvent au Burkina les excellentes relations que Pierre Castel entretenait avec Blaise Compaoré, président du pays de 1987 à 2014 et pantin compradore des intérêts français.
Nous avons donné quelques exemples de la domination impérialiste française, mais il ne faut pas oublier les épisodes qui montrent les plus clairement cette oppression : les opérations militaires françaises au Mali, en Centrafrique, en Libye, en Afghanistan, en Côte d’Ivoire, au Tchad, au Liban, au Kosovo, en Irak et en Syrie ; ou encore l’implication française dans l’assassinat de dirigeants hostiles à sa politique, principalement en Afrique. L’impérialisme français est criminel : il est notre ennemi, et l’ennemi de nombreux peuples dans le monde qu’il opprime chaque jour. Cela est prouvé par les nombreux mouvements de masses qui s’opposent à lui dans les pays opprimés : au Mali ou au Burkina Faso, dont nous avons déjà parlé, des manifestations prennent les rues pour dénoncer l’Etat français comme un Etat terroriste et génocidaire. Ces manifestations anti-impérialistes sont un grand signe de la position des masses du monde entier contre l’impérialisme français. Voilà la situation générale actuelle.
Nous avons voulu d’abord montrer la contradiction entre l’impérialisme français et les pays opprimés par lui. Concernant maintenant la contradiction entre l’impérialisme français et les autres puissances impérialistes, il y a plusieurs points à considérer. D’abord, point principal, celui de la crise générale de l’impérialisme, qui touche de plein fouet l’impérialisme français. Ces dernières années, la domination française s’est renforcée, pour s’accrocher à son pré-carré semi-colonial (ou carrément colonial). Cela rend la présence française encore plus insupportable pour les peuples opprimés. En addition de cette situation générale, la concurrence particulière avec les puissances impérialistes américaines, britanniques, et surtout avec le social-impérialisme chinois en Afrique et en Asie du Sud-Est, conduit l’impérialisme français à lancer des manœuvres désespérées pour maintenir ses taux de profit. Par exemple, lorsque la Chine a lancé des sommets de l’investissement en Afrique, l’Etat français a suivi moins d’un an plus tard. En Europe, la position de l’impérialisme français dans l’Union Européenne, où il tente de se maintenir plus haut que ses concurrents, a été particulièrement marquée récemment par le Brexit, qui accentue les contradictions entre impérialistes. Les politiques des dirigeants de l’Etat français atteignent également de plus en plus régulièrement aux alliances tactiques de l’impérialisme français (avec les américains par exemple), dans le but de préserver la position stratégique de son propre impérialisme. La situation est donc celle d’une puissance impérialiste dans une course effrénée pour se maintenir, prête par conséquent à toutes les barbaries. Pour les communistes de l’Etat français, l’impérialisme français est notre ennemi principal.
- Qu’est-ce que vous pensez de la situation du mouvement international maoïste ?
Partout dans le monde les masses populaires se révoltent, avec comme fraction la plus avancée le prolétariat ouvrier soutenu par les paysans, la toute petite bourgeoisie, la petite bourgeoisie étudiante, et dans les cas les plus avancés une partie de la bourgeoisie nationale. Dans de nombreux pays, cela donne l’occasion aux maoïstes de se forger dans le feu de la lutte des classes la plus intense, aux côtés de l’immense masse du peuple. En Inde et au Cachemire, en Equateur, en Bolivie, au Chili, au Mexique, dans l’Etat français etc, les organisations maoïstes se plongent dans le mouvement de masse quasi insurrectionnel, ce qui permet le développement de cadres solides dans l’œil du cyclone. Mais en Afrique, aux Caraïbes, en Indonésie ou au Moyen Orient, il y a aussi des cadres de masse qui se forgent dans le feu de la lutte et qui, immanquablement, développeront leur propre Parti à partir de leur expérience concrète. La situation objective est excellente et la situation subjective s’améliore grandement.
En Amérique Latine, les progrès sont considérables. C’est très encourageant dans un continent où le prolétariat est immense et qui subit l’oppression impérialiste directe des Etats-Unis en tant que « jardin des USA ». En Asie du sud-est également, les guerres populaires, comme en Inde, au Manipur et aux Philippines, et les mouvements progressistes en général, repartent à l’offensive. Au-delà de l’Asie les guerres populaires en cours et à venir sont le signe de l’époque dans laquelle nous vivons. En Turquie, le premier congrès du TKP/ML est un signe encourageant.
Dans l’ensemble, la situation est très favorable. Les masses se révoltent et les communistes se forgent comme dirigeants des mouvements de masse et de la classe ouvrière.
La tâche principale est aujourd’hui la reconstitution des Partis Communistes dans chaque pays, des partis communistes armés du marxisme-léninisme-maoïsme et tirant leur vigueur des dernières leçons de notre idéologie puisées dans le maoïsme. Dans ce cadre, à l’international, c’est la constitution d’un centre international unifié sous cette ligne idéologique qui est la priorité actuelle. Notre Parti a bon espoir d’y contribuer et de développer la nouvelle Internationale Communiste.
- Pour terminer, avez-vous d’autres commentaires à ajouter ?
Nous adressons nos salutations chaleureuses aux camarades maoïstes, à la jeunesse progressiste, aux masses révolutionnaires de Turquie et du Kurdistan, et nous saluons la tenue du premier congrès du TKP/ML.
Version en turc :
- Bizlere örgütünüzden bahseder misiniz? Halk içerisinde nasıl örgütleniyorsunuz? Stratejik ve taktik esas yönelimleriniz neler?
Maoist Komünist Parti (Fransa) ilk kongresini 2015 Kasım’da gerçekleştirdi ve 2016 Ocak’ta kuruldu. Partinin kuruluşu “Kızıl Blok” (bir Maoist birlik) içerisindeki bir birlik sürecinin meyvesi olarak ortaya çıktı. Bu birlik sürecinden itibaren militanlarımız kitleleri spesifik konular üzerinden örgütledi. Militanlar yaptıkları araştırmalar sonrasında halk düşmanlarına karşı şiddet eylemleri örgütlediler. Çalışma tarzı olarak belirlenen bir bölgede, belirli bir yerelde cephenin diğer militanları ile birlikte mücadele veriyoruz.
Ayrıca partimiz kitle eylemlerinde, esas olarak ajitasyon/propaganda için ve çatışmaların en ön saflarında yer almak için de boy gösteriyor.
Partimiz 2018’den itibaren bir birleşik cephenin inisiyatifinde, öncelikli olarak proleter gençlerin, kadınların ve proletaryanın, özelde de işçi sınıfının içinde örgütleniyor. Örneğin LGBTİ mücadelesinin içinde de örgütlenmelerimiz var. Bu birleşik cephe içerisindeki parti militanları belli bir yerde bir kitle çizgisi ortaya koyuyor, orada propaganda çalışmalarını sürdürüyor, kitleleri belirli konular etrafında örgütlüyor, gazete dağıtımları yapıyor ve halk hareketlerine dahil oluyor.
Partimiz ayrıca, militanlarımıza karşı yürütülen baskılara karşı da bir mücadele hattı belirlemiş durumda. Bütün “devrimci” anarşist, Troçkist ya da revizyonist sol, baskı karşıtı politikayı teknik boyutta, yasaların bilinmesi ve paylaşılması gibi, ya da bağış toplanması gibi pratiklerle ele alırken, partimiz, devlet baskısı karşıtı mücadeleyi, bir kitle çalışması şeklinde ele alıyor. Birleşik Cephe içerisindeki partimiz, kitle çalışmasına ve baskıya karşı partizanlaşan eylem anlayışına adanmış bir kızıl dayanışma ağı ortaya çıkarmaya çalışıyor.
- Bir seneden fazla bir süredir Fransa’da, Sarı Yelekliler ya da kısa bir süre önce gündemde olan grevler gibi düzenli eylemler yapılıyor. Fransa’da şu an yaşanmakta olan sürecin istisnai bir özelliğinin olduğunu düşünüyor musunuz? Sarı Yelekliler’den itibaren ele aldığımızda, Fransa’daki politik konjonktürü nasıl analiz ediyorsunuz?
20 seneden fazla bir süredir, birbiri ardına iktidara gelen hükümetler azgınca kitlelere saldırıyor ve üretim mekanizmasını yeniden kurmaya çalışıyorlardı fakat her defasında revizyonist sendikal yapılarla çatışıyorlardı. Fakat bu sendikaların savunmacı tutumu, ardın sıra yenilgileri getirdi.
Bu durumu hesaba kattığımızda, Hollande ve Macron hükümetlerinin kitlelere daha sert bir şekilde saldırma kararı aldığını ve sendikaların direnişini kırdığını söyleyebiliriz. Sendikal zayıflama proletaryanın örgütlülüğünü yıktı, fakat Sarı Yelekliler gibi, örgütsüz ve dağınık proleter fraksiyonların doğuşuna olanak sağladı. Büyüyen yabancılaşmaya, yaşam standartlarındaki zayıflamaya ve sosyal yaşamdaki kapitalist parçalanmaya karşı halk kitleleri, şiddetli bir karşı koyuşla pazarı bloke etmeye ve düşmana karşı koymaya başladı.
2018 Kasım ayında, proleterler, özellikle de kır proletaryası, grev yolunu seçmeden ülkeyi felce uğratmaya karar verdi. Bütün politik eylem biçimlerine uzak bu insanlar, kendilerine uygulanacak baskının şiddetini öngöremediler. Dolayısıyla kendi bölgelerindeki blokaj eylem noktalarını terk edip, büyük şehirlere, “düşmanı kendi evinden almak için”, “burjuvaların mekanlarını yıkmak için” akın ettiler. Bu durum ülkenin 2018 Aralık’ında isyanlara sahne olmasına sebep oldu. 2019’un başlangıcından itibaren, ırkçı ve sınıf düşmanı hareketleri mücadeleden çıkartılıp göçmen proletaryanın bir bölümünü Sarı Yelekliler mücadelesine katılmasıyla hareketin bilinç düzeyi niteliksel olarak yükselmiş oldu. Mart ayına kadar durum çok şiddetliydi fakat, burjuva politikacıların devrimci şiddete karşı oluşturduğu nefret ortamı, devlet baskısının kitlelerde oluşturduğu korku ve kitlelerdeki yorgunluk nedeniyle devlet, kontrolü ufak ufak almaya başlıyordu.
Biriken öfke, 5 Aralık 2019 büyük grevine rağmen patlama yaratamadı. RATP ve SNCF demiryolu işçileri, liman ve elektrik santrali işçileri gibi proletaryanın belli fraksiyonları çok güçlü grevler örgütlediler. Bu işçiler CGT ve diğer sendikalar içerisinde, proletaryanın kadrolaşan kesimleriydi.
Fakat proletaryanın birçok başka kesimi hareketin içine dahil oluyor ve daha doğrudan bir şekilde, şirketlerde, ticarette ve inşaatta örgütlenme yollarını arıyor. Sarı Yelekliler hareketi sendikal hareketle birleşiyor, iki mücadele birbiri içine geçiyor ve sistemi kendi bütünlüğü içinde, sadece emeklilik reformu üzerinden değil, tümden sorguluyor. Grevler ve eylemler, hükümet politikalarını ve emperyalizm aşamasındaki kapitalizm altındaki gündelik hayatı bütünlüklü bir şekilde hedefliyor.
Bu koşullar içinde partimiz, en militan kesimleri örgütlemek zorunda, örneğin; gençliğin en militan ve en kararlı kesimlerini, komünist kadrolar haline getirmek için, yani Maoist yapmak için, yani stratejik çıkmazlardan arınmış, kitleleri örgütlemeye ve yönlendirmeye muktedir kadrolar yaratmak için… Aynı şekilde bizim, baskılara karşı da mücadeleyi örgütleme gibi bir rolümüz var.
Bu noktada gündelik ajitasyon/propaganda çalışmalarımızı semtlerde ve kitle hareketinin içinde örgütlüyoruz. Birleşik Cephe içerisinde örgütün çıkarlarını daha üst bir seviyeye çekmeye çalışıyoruz ve hareketimizin başlangıcından itibaren, kapasitemizi zorluyor, polislerle çatışıyor, hukukun hedef aldığı yoldaşlarımızı savunuyor, karşı bir kültür yaratıyor ve yoldaşlığı geliştiriyoruz.
- Fransız emperyalizminin güncel konumu ile ilgili ne düşünüyorsunuz? Sizce Fransız emperyalizmi güçleniyor mu?
Fransız emperyalizmi, kurucu güçlerden olan dünyanın en eski emperyalist güçlerinden biriydi ve sömürgeci hakimiyeti açısından, yeni bir çağ olan emperyalizm çağında dünyanın en güçlülerindendi. Aslında durum değişti; 20. Yüzyılda Fransız emperyalizminin rakiplerine karşı olan göreli pozisyonu, özellikle Afrika’daki birçok sömürgesinin, yarı-sömürge ülkeler safına geçmesi, sözde “dekolonize” olması ile birlikte değişti. Hatırlatmakta fayda var ki Fransız devleti 2020 yılında da sömürgeci bir devlet olmaya devam ediyor.
Fakat Fransız emperyalizminin bu nedenlerden dolayı zayıf olduğunu düşünmek de hata olur: Bağımsız gibi görünen yarı sömürgelerinde, Fransız devleti hala yasa yapıcı temel güç, finans kapitali yoluyla düzenli olarak yerel kapitalizmi kontrol ediyor ve bu durum sömürge süreciyle paralellik taşıyor. Tekelci Fransız burjuvazisi şunlar: Orange, Total, Renault, Vinci, Areva… bu şirketler bütün ezilen ülkelerde kendi emperyalist hakimiyetini dayatıyor.
Bir örnek verelim. Burkina Faso’da, temel ihracat mallarından birisi pamuk. Bu ülke Afrika’nın birinci pamuk ihracatçısı olan ülke. Ülkenin, SOCOMA ve SOFITEX gibi temel pamuk firmaları esas olarak, devasa emperyalist ve sömürgeci holding Fransız İmparatorluğu’nun “Pamuk Birliği”nin bir uzantısı olan Groupe Geocoton Advens’in hakimiyeti altında. Fakat pamuk, bu tekelciliğin anlaşılabilmesi için örneklendirebileceğimiz tek sektör değil! Ulaşımı ele alalım: Burkina Faso’nun, Ouagadougou’yu Abidjan’a bağlayan uluslararası demiryolu hattı, sömürgeci bir proje olarak hayata geçirildi ve bugün Bolloré grubundan SITARAIL tarafından yönetilmekte. Ve son olarak, Fransız emperyalizminin en küçük metaya kadar bile hakimiyetinin sürdüğünü göstermek için, bira sektörüne bakalım: Burkina Faso’da bira, Groupe Castel’in elinde (Brakina, Castel Beer, Sobbra…), bu grup Fransız, ve Castel’in pazarının 80%’i Afrika’da üretiliyor. Castel grubu, Afrika’daki özelleştirmelerden yararlanıyor ve kendi emperyalist emellerini ilerletiyor. Buna en büyük kanıt, Pierre Castel’in Burkina’da, ülkenin 1987 ile 2014 yılları arasında başkanlığını yapmış olması, Fransız emperyalizminin komprador uşağı Blaise Compaoré ile kurduğu harika ilişkilerdir.
Fransız emperyalizminin hakimiyeti ile ilgili çeşitli örnekler verdik. Fakat unutmamak gerekir ki bu baskıyı çok daha açık bir şekilde gösteren tarihsel kesitler de var: Mali’de, Orta Afrika’da, Libya’da, Afganistan’da, Fildişi Sahilleri’nde, Çad’da, Lübnan’da, Kosova’da, Irak’ta ve Suriye’de Fransa Ordusu’nun varlığı ve yürüttükleri operasyonlar; ya da özellikle Afrika’da Fransız emperyalizminin politikalarına düşman olan yöneticilerin katledilmesi… Fransız emperyalizmi sabıkalıdır; bizim, ve her geçen gün sömürmeye devam ettiği dünyadaki birçok halkın düşmanıdır. Ezilen ülkelerdeki birçok kitle hareketinin onunla kurduğu karşıtlık kanıt niteliğindedir: Mali ve Burkina Faso’da, yukarıda bahsettiğimiz gibi, Fransız emperyalizmini teşhir eden ve onu katliamcı ve terörist bir devlet olarak protesto eden, sokakları zapt eden eylemciler var. Bu anti-emperyalist eylemler, Fransız emperyalizmine karşı, tüm dünyadaki kitlesel konumlanışın en büyük göstergesi. Güncel genel durum işte budur.
Öncelikli olarak Fransız emperyalizmi ile sömürdüğü ülkeler arasındaki çelişkiyi göstermek istedik. Fransız emperyalizmi ile diğer emperyalist güçler arasındaki çelişkiye gelecek olursak, ele alacak birçok nokta olduğunu söyleyebiliriz. Öncelikle temel nokta, Fransız emperyalizmini de çok ciddi şekilde etkileyen, emperyalizmin genel krizidir. Son yıllarda Fransız emperyalizmi, kendi arka bahçesi olan yarı-sömürgelerine ya da sömürgelerine bağlanabilmek için hakimiyetini güçlendirdi. Bu durum da ezilen halklar için Fransız varlığının çok daha kabul edilemez bir hale gelmesine yol açtı. Bu genel duruma ek olarak, Amerikan, İngiliz ve özellikle de Afrika ve Güney Doğu Asya’daki Çin sosyal emperyalizmi ile arasındaki rekabet, Fransız emperyalizmini, kârını koruması için biçare manevralar yapmaya itti. Örneğin Çin, Afrika’da yatırım zirveleri başlattığında, Fransız emperyalizmi onu bir yıldan az bir süre sonra takip etti. Avrupa Birliği içerisinde, kendini rakiplerinden daha üst bir noktada konumlandırmaya çalışan Fransız emperyalizminin yeri, emperyalistler arası çelişkileri keskinleştiren Brexit ile birlikte belirlenmiş oldu. Fransız devletinin yöneticilerinin politikaları, kendi emperyalizminin stratejik konumunun korunması amacıyla iyiden iyiye ve düzenli olarak Fransız emperyalizminin müttefiklerinin (mesela Amerikalıların) taktiklerine ulaşıyor. Dolayısıyla durum emperyalizm için, kendini sürdürebilmek için, azgın bir şekilde, bütün barbarlıklara olanak tanıyacak biçimde gelişiyor. Fransız devletindeki komünistler için Fransız emperyalizmi bizim esas düşmanımızdır.
- Uluslararası Maoist hareketin durumu ile ilgili neler düşünüyorsunuz?
Dünyanın her yerinde kitleler, en ileri kesim olarak, köylülük tarafından desteklenen işçi sınıfı ile, bütün küçük burjuvazi ile, öğrenci küçük burjuvazi ile ve en ileri durumda da milli burjuvazinin bir kesimi ile isyan ediyorlar. Birçok ülkede bu durum Maoistlere, en yoğun sınıf savaşımlarının ateşinde harlanma, devasa halk kitlelerinin yanında yer alma fırsatı veriyor. Hindistan’da ve Kaşmir’de, Ekvador’da, Bolivya’da, Şili’de, Mexika’da, Fransa’da vb. Maoist örgütler, başkaldırmış durumda olan kitle hareketlerinin içine giriyor ve bu durum da kararlı, gözükara kadroların gelişimine olanak tanıyor. Afrika’da, Karaipler’de, Endonezya’da ya da Ortadoğu’da da kavganın ateşiyle yoğrulan kadrolar var ve bu kadrolar, koşulsuz bir şekilde, kendi somut deneyimleri üzerinden kendi partilerini geliştiriyorlar. Objektif durum muhteşem sübjektif durumsa büyüyerek gelişiyor.
Latin Amerika’daki ilerleme açık. Bir kıtada, Amerika’nın arka bahçesi olarak görülen ve Amerikan emperyalizminin doğrudan baskısına ve sömürüsüne maruz kalan bir kıtada, devasa bir proletarya kitlesi görmek cesaret verici. Aynı şekilde Güney Asya’da; Hindistan, Manipur ve Filipinler’de olduğu gibi halk savaşları ve genel olarak ilerici hareketler saldırı halinde. Asya’nın ötesinde de, yükselmekte olan halk savaşı pratikleri içinde bulunduğumuz çağın işaretleri. Türkiye’de, TKP/ML’nin 1. Kongresi yine aynı şekilde umut ve cesaret verici.
Durum çok iyi. Kitleler ayaklanıyor ve komünistler bu kitle hareketlerine ve işçi sınıfına önderlik ediyor. Bugün esas görevimiz, bütün ülkelerdeki Komünist Partilerin, Marksizm-Leninizm-Maoizm’in silahlı komünist partilerinin yeniden inşa edilmesi ve Maoizm’den edindiğimiz ideolojimizden son dersleri çıkarmamızdır. Bu aşamada, enternasyonel boyutta öncelikli güncel görevimiz, bu ideolojik hatta sahip, birleşik bir enternasyonel merkezin inşasıdır. Partimiz yeni bir Komünist Enternasyonel’in geliştirilmesi ve ona katkı sağlanması noktasında büyük bir umut taşımaktadır.
- Son olarak eklemek istediğiniz şeyler nelerdir?
Türkiye ve Kürdistan’ın ilerici gençlerine, devrimci kitlelerine ve Maoist yoldaşlara en sıcak selamlarımızı yollarken, TKP/ML’nin 1. Kongresini selamlıyoruz!
